Obaj święci obrani zostali na patronów państw – Wojciech patronuje Polsce, Jerzy zaś – Anglii oraz Gruzji – która to swoją nazwę zawdzięcza imieniu świętego.  Każdy z nich także oddał życie za sprawy Kościoła ponosząc  męczęńską śmierć.

Wojciech bardzo szybko został mianowany arcybiskupem Pragi. Zadanie to jednak okazało się dużym wyzwaniem dla 27-latka – Europa stała u progu chrystianizacji i społeczeństwo trwało wciąż przy pradawnych zwyczajach odbiegających od nauk Kościoła. Wojciech dwukrotnie uciekał przed swoim powołaniem stania na czele Kościoła w klasztorne mury benedyktynów. Wygnany ostatecznie z Pragi trafia z garstką zakonników do Polski – tutaj podejmuje wysiłek ewangelizacji. Tu też ponosi męczeńską śmierć u brzegów Bałtyku. Bolesław Chrobry nakazuje umieścić ciało męczennika w katedrze w Gnieźnie. Wojciech pośmiertnie powraca do Pragi. Relikwie pierwszego, słowiańskiego biskupa zostają umieszczone w 1039 r. w praskiej katedrze.

Święty Jerzy każdemu kojarzy się z wizerunkiem rycerza pokonującego smoka. Choć kult rozpowszechniony  jest już od IV w. nie istnieją żadne pewne źródła dotyczące jego życia. Jego działalność miała przypadać na okres panowania Dioklecjana (Dacjana), znanego z okrutnego traktowania chrześcijan. Za sprzeciwenie się jego postępowaniu został ścięty. Okrucieństwo zastosowane wobec św. Jerzego musiało być wyjątkowe, skoro wśród tak ogromnej liczby męczenników, którzy wówczas zginęli za wiarę, jemu nadano tytuł Wielkiego Męczennika. Jego kult na Wschodzie był tak popularny, że zajmował pierwsze miejsce po Najświętszej Pannie Maryi i św. Michale. W samym Egipcie i na Cyprze wzniesiono ku jego czci 60 kościołów, a nie było ani jednej świątyni bez jego wizerunku. 

Historię walki ze smokiem opisał m.in. Jakub de Voragine OP około roku 1260 w „Złotej legendzie”. Na źródle, którego woda zaopatrywała miasto Silene (prawdopodobnie późniejsza Cyrena w Libii), smok zrobił swoje gniazdo. Na czas nabierania wody mieszkańcy musieli wypędzać smoka. Aby potwór ruszył się, musiał dostać każdego dnia owcę. Kiedy owiec zabrakło, mieszkańcy musieli oddawać codziennie jedną z dziewcząt. Ofiara była wybierana przez losowanie. Pewnego razu losowanie wskazało księżniczkę. Monarcha żebrał o jej życie, jednak bez skutku. Miała już zostać ofiarowana smokowi, gdy na jego drodze pojawił się święty Jerzy. Stanął twarzą w twarz ze smokiem, przeżegnał się znakiem krzyża, pokonał smoka i uratował księżniczkę. Wdzięczne miasto porzuciło pogaństwo i przeszło na chrześcijaństwo.
Broń, którą św. Jerzy pokonał smoka, nazwano Ascalon. Na miejscu, gdzie padł smok, król zbudował kościół pod wezwaniem NMP i św. Jerzego.

Today we celebrate the memory of two saints – Adelbert and George.

Both saints were chosen as patrons of the states – Adelbert is a patron of Poland and George is a patron of England and Georgia – which takes its name from the saint' name. Both gave their lives for the Church, dying a martyr’s death.

 Adelbert was quickly appointed Archbishop of Prague. However, this role turned out to be a real challenge for the 27-year-old. Europe was on the verge of Christianization, and people continued ancient practices diverging from the Church teaching. Adelbert twice, runs away from his vocation to lead the Church, into the Benedictine monastery. After being banished from Prague, Adelbert together with a group of monks goes to Poland, where he undertakes the effort of evangelizing. He is dying a martyr death on the coast of the Baltic Sea. Bolesław I the Brave orders to place the body of the martyr in the cathedral in Gniezno. Adelbert posthumously returns to Prague. Relics of the first Slavic bishop are placed in the Prague cathedral in 1039.

Saint George is commonly associated with the image of a knight defeating a dragon. Although his cult has been disseminated since the 4th century, there are no reliable sources regarding his life. His activity was to coincide with the reign of Diocletian (Dacian), who was known for his cruelty towards the Christians. Saint George was beheaded for opposing Dacian behaviour. Cruelty used against St. George must have been exceptional since, among such a huge number of martyrs who had died for faith at the time, he was given the title of the Great Martyr. His cult in the East was so popular that he took first place after the Blessed Virgin Mary and Saint. Michael. Only in Egypt and Cyprus, there were 60 churches erected in his honour, and moreover, there was not a single temple without his image.

The history of the fight with the dragon has been described, among others in the „Golden Legend” by Jakub de Voragine from around 1260. On the spring, whose water supplied the city of Silene (probably later Cyrene in Libya), the dragon made its nest. At the time of taking the water, the inhabitants had to drive the dragon out. To move the dragon people had to give him a sheep every day. When there were no more sheep, the inhabitants had to give one girl every day instead. The victim was chosen by lot. One day fate fell on the princess. The monarch begged for her life, but yet vainly. She was about to be offered to the dragon when Saint George appeared. He came face to face with the dragon, made the sign of the cross, defeated the dragon and saved the princess. The grateful city abandoned paganism and converted into Christianity. The weapon that Saint. George defeated the dragon, was called Ascalon. In the place where the dragon fell, the king built a church dedicated to the Blessed Virgin Mary and Saint. George. Saint George became the patron of knights, soldiers, people associated with weapons and fighting, as well as farmers and scouts. He is an intercessor during epidemics, especially leprosy, and in skin diseases.