Historię tego wizerunku napisało samo życie. Pierwotnie bowiem pod tym imieniem funkcjonowała zupełnie inna ikona, która aktualnie znana jest jako Matka Boża Opolska z Katedry Świętego Krzyża w Opolu. Obraz był jednak wywożony z Piekar Śląskich do Opola z obawy przed licznym zagrożeniami – choćby ze strony Turków. Z bocznej nawy przeniesiono do ołtarza głównego inny wizerunek, który również został otoczony czcią wiernych. Przed nim to modlił się sam Sobieski zmierzający z odsieczą pod Wiedeń. Jak ustalono podczas prac konserwatorskich Karol Zisper, który miał podjąć się renowacji obrazu u schyłku XVII w. zdecydował się na namalowanie zupełnie nowego obrazu. Właśnie nad tym dziełem pochyliliśmy się w Pracowni w ostatnim czasie. Badania kolejnych warstw potwierdziły, że nie ma pod nim innego wizerunku. Ten zaś, który był pierwotnie „kopią” Matki Bożej Opolskiej/Piekarskiej znajduje się w kaplicy bocznej obok zakrystii. Poniższy wizerunek jest otoczony ciągłym kultem, został koronowany już 1925 roku – choć od tego zdarzenia korony zostały dwukrotnie skradzione. Ostatnia rekoronacja miała miejsce 15 września 1985 z rąk biskupa Herberta Bednorza. Piekarskiej Pani została zawierzona cała diecezja katowicka, jest patronką Ślązaków, górników i hutników.
Ilustrujemy dzisiejszy tekst wykonanymi w pracowni przedstawieniami ze scenami z życia Świętego Józefa. Są to kolejno:
Zaręczyny Marii i Józefa
Boże Narodzenie
Ucieczka do Egiptu
Ofiarowanie w Świątyni.
Ikony te zaprojektowane i wykonane zostały w naszej pracowni na zamówienie Klienta, który zawiózł je do Irkucka w darze dla Katedry Polskiej. Zamówienie było ekscytujące, bo gdzie Krym, gdzie Rzym, gdzie Cisna, a gdzie Irkuck. Nasz Klient poza tym pragnął, aby te 8 tysięcy kilometrów łączyły Podkarpacie z daleką Syberią, żeby w nich pokazać naszą polską tradycję, ale i dać akcent polskiego związku z Syberią i prawie egzotycznym w dzisiejszych czasach Irkuckiem.
Polska obecność na Syberii ma swoje korzenie w czasach rozbiorów, kiedy to wielu Polaków zostało zesłanych na te tereny. Wśród zesłańców znajdowali się nie tylko zwykli obywatele, ale także duchowni, którzy przyczynili się do rozwoju życia religijnego w tym regionie. Polskie kościoły i zakony na Syberii odegrały istotną rolę w zachowaniu polskiej tożsamości narodowej oraz w duchowym wsparciu dla Polaków żyjących w trudnych warunkach.
Pierwsze polskie kościoły na Syberii powstały w miastach takich jak Irkuck, Tomsk czy Jakuck. W miarę napływu Polaków, duchowni katoliccy zaczęli tworzyć wspólnoty, które miały na celu nie tylko sprawowanie kultu, ale także wsparcie duchowe dla zesłańców.
W XIX wieku na Syberii zaczęły działać polskie zakony, takie jak Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek, które zajmowały się edukacją i pomocą potrzebującym. Siostry prowadziły szkoły, szpitale oraz domy dla ubogich, co miało ogromne znaczenie dla lokalnej społeczności.
Diecezja irkucka ma bogatą historię i odgrywa ważną rolę w życiu lokalnej społeczności. Została założona w XIX wieku i od tego czasu stała się miejscem spotkań dla wiernych, którzy pragną uczestniczyć w życiu duchowym oraz kulturalnym.
Jest nie tylko miejscem modlitwy, ale także centrum działalności społecznej. Organizowane są różnorodne wydarzenia, takie jak katechezy, spotkania dla dzieci i młodzieży, a także pomoc dla potrzebujących. Parafia angażuje się w różne inicjatywy, które mają na celu wsparcie lokalnej społeczności.
Warto również wspomnieć o znaczeniu parafii w kontekście kulturowym. Irkuck, jako miasto o bogatej historii, jest miejscem, gdzie różne tradycje i kultury się przenikają. Diecezja pw. świętego Józefa jest częścią tego zróżnicowanego krajobrazu, oferując przestrzeń dla dialogu międzykulturowego.
Pierwsza część zamówienia nie była trudna. Matka Boska Częstochowska z Wielkich Oczu była „w sam raz”, ale reszta stanowiła wyzwanie. I przyszedł nam z pomocą św. Józef. Otóż Irkuck jest siedzibą diecezji syberyjskiej która to obejmuje obszar trzydzieści razy większy od Polski, a która jest pod wezwaniem św. Józefa. Ikony zaprojektowane zostały trochę w kolorystyce miejscowych totemów szamańskich, gdzie błękit, róż, czerwień i fiolet ubogacają zieloność oraz zimową biel ziem Syberii.
Syberia, rozległy obszar Rosji, zamieszkiwany jest przez różnorodne grupy etniczne, które posiadają bogate i zróżnicowane tradycje religijne. Wierzenia religijne ludów syberyjskich są głęboko zakorzenione w ich kulturze, historii oraz codziennym życiu. Wiele z tych wierzeń ma charakter animistyczny, co oznacza, że ludzie wierzą w istnienie duchów i sił przyrody, które wpływają na ich życie.
Animizm jest jednym z najważniejszych elementów wierzeń ludów syberyjskich. Wierzenia te opierają się na przekonaniu, że wszystkie elementy natury – góry, rzeki, drzewa, a nawet zwierzęta – mają swoje duchy. Ludzie wierzą, że te duchy mogą wpływać na ich życie, przynosząc szczęście lub nieszczęście. Dlatego też, w wielu społecznościach syberyjskich, praktykuje się rytuały mające na celu zyskanie przychylności duchów, takie jak ofiary, modlitwy czy tańce.
Szamanizm odgrywa kluczową rolę w religijności ludów syberyjskich. Szamani, będący pośrednikami między światem ludzi a światem duchów, pełnią ważną funkcję w społeczności. Posiadają umiejętności uzdrawiania, przewidywania przyszłości oraz komunikacji z duchami. Szamani często przeprowadzają rytuały, które mają na celu uzdrowienie chorych, zapewnienie pomyślności w polowaniach czy ochronę przed złymi duchami. Ich rola jest nie tylko religijna, ale także społeczna, ponieważ są często doradcami i liderami w swoich społecznościach.
Wielu Syberyjczyków ma głęboki szacunek dla natury, co znajduje odzwierciedlenie w ich wierzeniach. Wiele plemion wierzy, że ziemia, woda
Ale kolory te to tylko tło kanonicznych przedstawień ikonowych, gdzie św. Józef troszczy się i opiekuje swoją rodziną. Są to cztery sceny z życia Rodziny Świętej. Bardzo ważne i bardzo piękne.
Diecezja została nazwana na cześć świętego Józefa, który jest postacią bardzo ważną w tradycji chrześcijańskiej. Święty Józef, mąż Maryi i opiekun Jezusa, jest uważany za wzór ojcostwa, pokory i oddania. Jego postać symbolizuje miłość, opiekę oraz odpowiedzialność, co czyni go idealnym patronem dla wspólnoty parafialnej. Wybór świętego Józefa jako patrona parafii może również odzwierciedlać chęć podkreślenia wartości rodzinnych i wspólnotowych, które są istotne w życiu chrześcijańskim. Parafie często wybierają patronów, którzy mają szczególne znaczenie dla lokalnej społeczności, a święty Józef, jako postać bliska wielu wiernym, może inspirować do działania na rzecz innych oraz do budowania silnych więzi w rodzinach i społeczności.
Dodatkowo, w wielu krajach, w tym w Rosji, święty Józef jest czczony jako patron robotników i rzemieślników, co może być istotne w kontekście lokalnej kultury i tradycji. Wybór jego imienia dla parafii może więc także odzwierciedlać wartości pracy i zaangażowania w życie społeczne.
